Αφροδίτη

Δεύτερος πλανήτης του ηλιακού συστήματος κατά σειρά απόστασης από τον Ήλιο.

Λάμπει με έντονο λευκοκίτρινο φως κατά τη δύση ή πριν από την αυγή.

Στο μέγιστο της λαμπρότητάς της παρουσιάζει μέγεθος -4,6.

Είναι το μόνο ουράνιο σώμα, μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη, που μπορεί να παρατηρήσει κανείς την ημέρα με γυμνό μάτι και το οποίο τη νύχτα παράγει ευδιάκριτη σκιά.

Με βάση τις αντίστοιχες διαστάσεις της Γης, η Αφροδίτη έχει:
διάμετρο περίπου 1 (12.320 χλμ.)

επιφάνεια 0,98

όγκο 0,97

μάζα 0,83 (1/404.000 του Ήλιου)

πυκνότητα 0,9 (4,7 ως προς το νερό)

και βαρύτητα 0,85.

Δεν έχει διαπιστωθεί πλάτυνση στους πόλους.

Το albedo της Αφροδίτης (0,58) είναι το ανώτερο που έχει παρατηρηθεί σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα και αποτελεί ένδειξη ότι υπάρχει πυκνό στρώμα ατμόσφαιρας.

Η ταχύτητα διαφυγής στην επιφάνεια ανέρχεται σε 10 χλμ./δευτ.
Από τον Ήλιο απέχει κατά μέσο όρο γύρω στα 108 εκατομμύρια χλμ.

Ο χρόνος της περιφοράς της γύρω από τον Ήλιο είναι 224 ημέρες, 16 ώρες και 49 λεπτά και η τροχιακή της ταχύτητα 34,7 χλμ./δευτ.

Σε σύγκριση προς όλους τους άλλους πλανήτες, η τροχιά της Αφροδίτης πλησιάζει περισσότερο προς τον κύκλο:

έχει εκκεντρότητα 0,0068.

Επειδή η τροχιά της είναι εσωτερική ως προς την τροχιά της Γης, η Αφροδίτη εμφανίζεται πάντοτε κοντά στον Ήλιο (μέγιστη αποχή 47°) και γι’ αυτό φαίνεται στον ουρανό μόνο το βράδυ ή το πρωί, κυρίως για λίγες ώρες.

Η Αφροδίτη σπάνια περνά μπροστά από τον ηλιακό δίσκο και διαγράφει κύκλο, ο οποίος παρουσιάζει τέσσερις άνισες περιόδους:

8 έτη, 121,5 έτη, 8 έτη και 105,5 έτη.

Το φαινόμενο αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να υπολογίσουμε την απόσταση Γης-Ηλίου.

Οι προσεχείς διαβάσεις:

H μία έγινε στις 7 Ιουνίου του 2004 και η επόμενη θα γίνει στις 5 Ιουνίου του 2012.

Η απόσταση της Αφροδίτης από τη Γη είναι μεταβλητή και εξαρτάται από τις θέσεις των δύο πλανητών επί των τροχιών τους.

Η απόσταση αυτή μειώνεται στα 40 εκατομμύρια χλμ. κατά τις κάτω συζυγίες (Inferior Conjuction) και αυξάνεται στα 260 εκατομμύρια χλμ. κατά τις άνω συζυγίες. (Superior Conjuction)

Το γεγονός αυτό έχει συνέπεια να παρουσιάζει η Αφροδίτη σημαντική διαφορά μεγέθους κατά τις διάφορες εποχές της παρατήρησής της.

Όταν βρίσκεται η Αφροδίτη στο πλησιέστερο προς τη Γη σημείο, στρέφει προς αυτήν τη σκοτεινή της όψη. Aντίθετα, στην πλήρη ένταση της φεγγοβολίας της, φάση 100% - ολοφώτιστος δίσκος, βρίσκεται στο απώτερο σημείο από τη Γη.

Η Αφροδίτη παρουσιάζει φάσεις φωτισμού ανάλογες με τη Σελήνη και λόγω των συνδυασμένων κινήσεων της Αφροδίτης και της Γης πάνω στις τροχιές τους, οι φάσεις επαναλαμβάνονται οι αυτές κάθε 585 ημέρες.

Ο πολικός άξονας της Αφροδίτης έχει κλίση 55° σε σχέση προς το επίπεδο της τροχιάς.

Η Αφροδίτη περιβάλλεται από πυκνή, ταραγμένη ατμόσφαιρα και τόσο σημαντικού πάχους, ώστε να κρύβει τελείως την επιφάνεια του πλανήτη.

Είναι γεμάτη νέφη, αδιαφανής στο φως οποιουδήποτε μήκους κύματος και περιέχει σε αιώρηση λευκά σωμάτια (ίσως παγοκρυστάλλους).
Το φάσμα αντιστοιχεί προς το φάσμα του ηλιακού φωτός, γεγονός που υποδείχνει ότι ο πλανήτης δεν εκπέμπει δικό του φως.

Η ατμόσφαιρα εμφανίζεται ως φωτοστέφανος όταν η Αφροδίτη περνά μπροστά από τον Ήλιο.

Στις περιπτώσεις αυτές φαίνονται κάποτε και οι φωσφορισμοί στο σκοτεινό μέρος του δίσκου, οι οποίοι θεωρούνταν πολικό σέλας.

Μετά τις πληροφορίες που μετέδωσε ο εξερευνητικός δορυφόρος Μάρινερ ΙΙ, ο οποίος εκτοξεύτηκε προς την Α. στις 27 Αυγούστου του 1962 σε απόσταση 34.838 χλμ. από τον πλανήτη, μερικά από τα στοιχεία που έχουν εξακριβωθεί έχουν υποστεί τροποποιήσεις, ενώ άλλα νέα στοιχεία έχουν προστεθεί στα ήδη γνωστά.

Ο Μάρινερ, στο διάστημα των 42 λεπτών που παρέμεινε κοντά στην Αφροδίτη, εκτέλεσε τρεις πλήρεις σειρές από πέντε παρατηρήσεις η καθεμία.

Τα όργανα κατέγραψαν τα εξής:

η θερμοκρασία στην επιφάνεια του πλανήτη ανέρχεται σε 475°C (αντί των 315°C που διαπιστώθηκαν από τη Γη με φασματοσκοπικές παρατηρήσεις), στα μέσα στρώματα των νεφών -35°C και έξω από τα νέφη -50°C.

Καμία αξιόλογη διαφορά θερμοκρασίας δεν διαπιστώθηκε ανάμεσα στις εκτεθειμένες στον Ήλιο ζώνες και στις μη εκτεθειμένες ζώνες.

Αυτό μας κάνει να υποθέσουμε ότι η πυκνή της ατμόσφαιρα δημιουργεί κυκλοφορία μεγάλων ποσοτήτων θερμότητας.

Απεναντίας εξακριβώθηκε μέσα στη στρώση των νεφών μια ζώνη 10°C περίπου ψυχρότερη από τις προσκείμενες ζώνες.

Έγινε η σκέψη ότι οφείλεται σε νέφη περισσότερο πυκνά και αδιαφανή ή σε άγνωστες λεπτομέρειες της επιφάνειας του πλανήτη που είναι απρόσιτες στην άμεση όραση.

Η ατμόσφαιρα, κατά 100 φορές πυκνότερη από την ατμόσφαιρα της Γης, αρχίζει από τα 72 χλμ. πάνω από την Αφροδίτη και επεκτείνεται μέχρι πάχους περίπου 96 χλμ.

Αποτελείται από συμπυκνωμένους υδρογονάνθρακες (κατά ένα μέρος σε υγρή και κατά το άλλο σε στερεή κατάσταση) που μπορούν να παραβληθούν με ένα είδος αιθαλομίχλης.

Δεν υπάρχει στην Αφροδίτη ιονοσφαιρική στιβάδα κατάφορτη από ηλεκτρόνια κάτω από μεγάλη πυκνότητα, όπως υποστήριζαν μερικοί, ούτε σημειώθηκε αύξηση μαγνητικών δυνάμεών σε σχέση με αυτές που είχαν παρατηρηθεί στο ενδοπλανητικό διάστημα.

Ακολούθησαν άλλες 16 αμερικανικές και σοβιετικές αποστολές.

Τον Μάιο του 1991, το διαστημόπλοιο Μαγγελάνος συμπλήρωσε τις γνώσεις μας για τη σύσταση και την επιφάνεια της Αφροδίτη.

Η χαρτογράφηση της επιφάνειάς της αποκάλυψε ένα κύριο ηπειρωτικό σχηματισμό και έναν μικρότερο προς τον βόρειο πόλο του πλανήτη.

Επίσης, προσδιορίστηκε η ηλικία, της επιφάνειας αυτής, στα 800 εκατ. χρόνια, από τους κρατήρες.

Νωρίτερα, είχε επιβεβαιωθεί η παρουσία διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρά της.

---

Παρακάτω παρουσιάζονται φωτογραφίες τις κατηγορίας σε σμίκρυνση καθώς και video. Κλικάρετε σε μία φωτογραφία για να τη δείτε στο κανονικό της μέγεθος. Για να κατεβάσετε ένα βίντεο κάνετε δεξι κλίκ πάνω στο βίντεο και μετα πατάτε "αποθήκευση προορισμού ώς...(save target as)" και το αποθηκέυετε στον υπολογιστή σας.

ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ (13ΜΒ)	ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ - RED VENUS (18,1MB)	ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ (18,1MB)	ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ - RED VENUS (12,1MB)	ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ (12,2ΜΒ)

- 1 -